Αποτελεί κοινό τόπο ότι η σύγχρονη ιατρική, μολονότι με τη βοήθεια της τεχνολογίας έχει καταστεί ιδιαίτερα ισχυρή, δεν είναι παντοδύναμη και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αγνοήσει ή/και να αποφύγει επιπλοκές και αποτυχίες.

 

Αυτό εξηγεί το γιατί η άσκησή της σε πολλές περιπτώσεις έχει γίνει επικίνδυνη όχι μόνο για τον ασθενή αλλά και για τον ιατρό, και το τελευταίο συνιστά και την ειδοποιό διαφορά με αυτό που ίσχυε στο παρελθόν: στο παρελθόν ο κίνδυνος αφορούσε στον ασθενή, οι ‘’gods in white coats’’  ήταν στο απυρόβλητο, αφού ο σεβασμός στην ιατρική αυθεντία καθιστούσε δυσχερή εάν όχι αδύνατη την αναζήτηση ευθυνών.

​

Η επιστημονική και η τεχνολογκή πρόοδος λειτούργησαν σε βάρος της αυθεντίας, η παράμετρος "τύχη" αποκλείστηκε, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα πως το κάθε τι θα πρέπει να ερμηνεύεται ως κάτι που προκύπτει από συγκεκριμένα αίτια. Λογική συνέπεια:  η αξίωση για την επιβολή κυρώσεων και την αποκατάσταση των ζημιών ήρθε στο προσκήνιο, και το πρόβλημα των ορίων του ιατρικού (θεραπευτικού κινδύνου) και της αντίστοιχης ιατρικής ευθύνης τέθηκε επί τάπητος.